Misschien iets voor leeftijdgenoten? Sinds enkele weken waag ik me op dinsdagavond aan een uurtje Walking Football. En voor we over de verschillen beginnen, veel is hetzelfde. Een ronde bal, de geur van gras, buitenlucht, een kantine voor de derde helft, de bankjes in de kleedkamer, zweet, de avondzon die over het veld valt en je precies in de ogen schijnt. Goed gezelschap van leeftijdgenoten, allemaal al een beetje gebutst en gehavend door het leven en zeker niet meer van hetzelfde gewicht. De humor, het plezier van mooi tiktakken en de bijna erotische voldoening als dat resulteert in een doelpunt.
Ok, dan nu de verschillen: Het veld is de helft of meer kleiner dan bij 11 tegen 11. Hier is het veelal 5 tegen 5. Geen vaste keeper. Geen slidings, tackle’s, schouderduwtjes, laat staan elkaar domweg onderuit schoffelen. Geen kopwerk, de bal moet laag blijven, heuphoogte is de limiet. En…er wordt niet gerend. Hoogstens zeer snel gewandeld. Maar snelheid is niet langer een van de wapenen. Tactisch inzicht, handig positiespel, anticiperen, dat zijn de kwaliteiten die nodig zijn bij deze tak van sport die beoefend wordt door mensen van zestig tot zelfs zeventig plus! Dat had mijn vader nog eens moeten meemaken, of mijn geliefde oom Kees. Voetballiefhebbers in hart en nieren, maar na hun jonge jaren alleen maar in regenjas langs de lijn, sigaretje in de mondhoek, en niet meer op het veld.
Ik wil maar zeggen: voor wie wil bewegen tot op hoge leeftijd (en er fysiek nog toe in staat is) zijn tegenwoordig tal van nieuwe, verrassende mogelijkheden. Met een hoog fysiek en sociaal rendement! Ik zie al uit naar komende dinsdag!
Sportieve groet
Henk Fonteyn